Het volgende artikel is geschreven door Anne Fargusson, RN, lid van AFTD Persons with FTD Advisory Council. U kunt Leer meer over Anne en haar collega's door de webpagina van de raad te bezoeken.

De meeste mensen met de diagnose FTD hebben al een vorm van gesprekstherapie gevolgd, zelfs voordat ze de diagnose kregen. Jaren geleden bijvoorbeeld – toen ik nog werkte en net FTD-symptomen begon te vertonen – gingen mijn man en ik naar een relatietherapeut. We hadden vaak ruzie.

Op basis van onze sessies dacht onze therapeut dat ik depressief was, dus ging ik naar een psychiater die me een antidepressivum voorschreef. Dat hielp niet, dus schreef de dokter me een ander medicijn voor. Ook dat veranderde niets. Dus probeerden we wéér een ander medicijn. Hetzelfde verhaal. Uiteindelijk kreeg ik tien verschillende antidepressiva voorgeschreven. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose bipolaire stoornis type II en begon ik aan een nieuw medicijn dat leek te helpen... maar slechts voor een korte periode. Daarna was ik weer helemaal mezelf.

Onze therapeut verwees me door naar een speciale psychotherapeut in de buurt. Ze liet me een aantal mentale onderzoeken ondergaan, maar ik faalde jammerlijk. Ze zei dat er iets mis was, maar ze wist niet wat het kon zijn. Uiteindelijk bezocht ik een van de beste universiteiten van het land voor een uitgebreid onderzoek. Het duurde even, maar ik kreeg de diagnose FTD.

Ik bleef naar mijn oorspronkelijke therapeut gaan om me te helpen navigeren door mijn nieuwe realiteit. Het was moeilijk om ermee om te gaan – ik had veel ups en downs en veranderde vaak van medicatie. We spraken over alles wat mijn geestelijke gezondheid beïnvloedde: het verlies van mijn baan en mijn inkomen, het verlies van vrienden en familieleden, mijn zelfmisbruik en uiteindelijke zelfmoordpogingen. Ik bleef 15 jaar bij haar. Het lijkt lang, maar het was het absoluut waard.

Uiteindelijk heb ik een positieve ervaring gehad met therapie. Maar er zijn risico's en voordelen die je moet overwegen voordat je begint.

Ten eerste, de risico's. Het kan even duren voordat je een therapeut vindt met wie je je op je gemak voelt om je gevoelens te delen. Het lukt niet altijd meteen, en je kunt er alleen maar depressiever van worden. Mijn advies: besef dat je misschien niet meteen de juiste therapeut vindt. Blijf zoeken. Dat betekent niet dat je moet stoppen.

Bovendien rust er in sommige kringen nog steeds een stigma op therapie; je familie en vrienden kunnen je voor schut zetten, of je zelfs ontmoedigen om met een therapeut te praten. En de kans bestaat dat je therapeut je een slechter gevoel geeft dan voordat je erheen ging.

De voordelen zijn echter aanzienlijk. Omdat therapeuten getraind zijn om objectief en onpartijdig te zijn, kan het zijn dat u meer baat hebt bij een gesprek met hen dan met een geliefde of goede vriend, vooral wanneer u net de diagnose FTD hebt gekregen.

Uw therapeut hoeft niet per se een FTD-expert te zijn om goede geestelijke gezondheidszorg te bieden. Maar als hij/zij een goede therapeut is, ze zullen de AFTD-website gebruiken om onderzoek te doen – je kan Geef ze alle middelen die u bijzonder effectief vindt – en kan u helpen uw leven met FTD te navigeren.

Begin je zoektocht naar een therapeut via de websites Psychology Today of Good Therapy. Controleer of ze je verzekering accepteren. Daarnaast kan een huisarts je mogelijk doorverwijzen naar een therapeut die hij of zij vertrouwt. Controleer altijd zijn of haar kwalificaties. En vergeet niet: als de therapeut die je kiest niet bij je past, probeer dan een andere totdat je er een vindt die wel bij je past.

Kortom, therapie heeft me echt geholpen om mijn FTD onder controle te krijgen. Ik raad het aan.