"Jessy, kijk eens wat ik voor je geplant heb. Ik weet hoeveel je van deze bloem houdt." Dat deed ik. Vergeet me niet. Ik was 8 of 9. Tientallen jaren later zal deze bloem verbonden zijn met mijn mooiste herinneringen aan jou op je mooist.

Mijn moeder Michelle was als de bloemen die ze plantte: teer, mooi, bescheiden, kleurrijk. Ze straalde het meest als ze in de tuin werkte of aan het schilderen was. Onze band was sterk. Ik wilde haar bij me hebben; ze was de liefde van mijn leven. Naarmate de tijd verstreek, vertoonde mijn moeder gedrag dat nu logisch is, gezien haar uiteindelijke diagnose FTD, maar destijds dacht ik dat ze gewoon haar eigenzinnige zelf was. Na een spoedhysterectomie maakte ze een sterke cognitieve achteruitgang door.

Mijn vader zag zijn vrouw, met wie hij 40 jaar getrouwd was, steeds verder afglijden van alles wat hij ooit als ware liefde had gekend; hij werd het zat. Hij overleed onverwachts in januari 2022.

Ik had geen tijd om te rouwen: mijn moeder kwam kort na de dood van mijn vader bij me intrekken. Ik had het gevoel dat niemand begreep wat ik doormaakte, maar ik moest sterk zijn en verdergaan. Op dat moment kon Michelle zich niet meer goed uiten; ze kon geen zinnen of woorden meer vormen.

Ik was een regenwolk die op springen stond. Ik herinner me dat ik in bed lag en het gevoel had dat ik het wilde opgeven. Wat moest ik doen? Ik overtuigde mezelf ervan: "Ik kan dit... Ik ga het voor papa doen... Dit verdient ze..." Ik wist dat mijn moeder op me rekende. Hardop biddend vroeg ik om Gods kracht.

Na een paar weken verslechterde haar toestand verder. We waren voortdurend in en uit het ziekenhuis, en door meerdere misdiagnoses kreeg ze verkeerde medicatie, wat leidde tot verdere cognitieve problemen.

Ik werd op een ochtend om 5 uur wakker en trof haar wakker aan met verfspetters in haar ogen, neus en mond. Ze had het hoofdeinde van het bed uit elkaar gehaald, van het rieten bedframe dat ik weken daarvoor voor haar had gekocht. Ze was altijd dol op riet.

Maar het meest trieste en pijnlijke moment was toen ik zag dat ze al het haar uit haar hoofd had getrokken. Mijn moeder lag daar, tussen de verfspetters en het haar, haar ogen vol pijn en verwarring.

Ik zal nooit de duisternis vergeten die ik voelde toen ik haar zo zag. Ik was verslagen, maar op de een of andere manier bleef ik doorgaan.

Maandenlang heb ik haar artsen gesmeekt om haar medicatie te stoppen. Toen ze dat eindelijk deden, begon ze last te krijgen van ontwenningsverschijnselen. Bang dat ze zichzelf per ongeluk zou verwonden, en omdat ik geen betere ideeën had, nam ik haar mee naar de Universiteit van Michigan.

Bij haar aankomst moesten zes medewerkers mijn 63 kilo wegende moeder vastbinden. Ze kreeg meteen de diagnose 'medicijngeïnduceerde acathisie', een bijwerking van de antipsychotica die haar eerdere artsen hadden voorgeschreven.