Vonken van zilver, door Sarah Kneeland
Zilveren vonkjes in haar haar
Werp overal glinsteringen van zonlicht.
Haar blik legde mijn ziel bloot om te vallen
In de diepte; Ik ging, in de ban.
Tumbling forever in a moment’s time,
Met vermengde angst en zoet subliem.
Ze hield me daar vast, zo veilig en zeker,
In vloeibare schoonheid, sterk en puur.
Ik dronk en genoot van elke druppel,
Bang dat het binnenkort stopt.
De wijsheid van zoveel jaren,
De waterval van vele tranen
Het vervulde mij met zo'n zoete verrassing.
Hoe kwam ik in haar ogen?
Hoe kon dit zo goed voelen, als thuis,
Alsof ik nooit alleen hoefde te zijn?
In haar herinneringen woonde ik,
Touching all the things she’d felt.
I’d never known these things were here,
Zo ver weg en toch zo dichtbij.
Waarom had ik nog nooit zo diep gekeken?
In die ogen die me deden huilen?
Ik bleef daar lang hangen, had er een hekel aan om te vertrekken,
Ik wil niet nog een keer treuren.
Maar toen ik eindelijk opsteeg,
Ik merkte dat mijn ziel het goed had gemaakt.
Ik keek weer in haar ogen,
Maar vond de oude vertrouwde gedaante.
Er waren geen diepten, er was geen slavernij.
Opnieuw was er helemaal niemand.
I wept with joy at having glimpsed
That not seen before, or since.
I wept with aching, longing pain
To see her empty face again.
I cannot know what led me deep
Into her eyes, but I will keep
The shadow of those moments near,
For cracks in time when I feel fear.
The sparks of silver in her hair,
The glints of sunlight everywhere.
— by Sarah Kneeland, former FTD caregiver
foto door Anna Shvets van Pexels
Per categorie
Onze nieuwsbrieven
Blijf geïnformeerd
Meld u nu aan en blijf op de hoogte van het laatste nieuws met onze nieuwsbrief, evenementwaarschuwingen en meer...
Dutch 
English 
Spanish (Mexico) 
French 
German 
Swedish 
Portuguese 
Italian 
Danish 
Polish 
Spanish (Spain)